ยองโฮล้วงมื่อเข้าไปในกางเกงนอนของเด็กดื้อที่ยังคงหอบหายใจสูดอากาศเข้าปอด
เมื่ออีกข้างก็ไล่ปลดกระดุมออกอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ผิวขาวเนียนปรากฏต่อสายตาทำให้ยองโฮเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ริมฝีปากร้อนเข้าครอบครองเม็ดสีชมพูที่เริ่มแข็งเป็นไต
ก่อนที่จะค่อยๆใช้ลิ้นเลียวนไปรอบฐาน
“อึ้ก....พี่ยองโฮ อ่า”
เตนล์เผลอหวีดร้องออกมาหลังจากถูกอีกคนสัมผัสในส่วนที่ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกใหม่
“เรียกพี่จ๋าสิครับน้องเตนล์”
“ฮื่อ.. ไม่”
“งั้นก็อย่าหวังว่าพี่จะหยุดจนกว่าจะได้ยิน”
มือใหญ่กระตุกกางเกงนอนของเด็กดื้อลงมากองที่เข่าอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่ฝ่ามือจะค่อยๆดึงปราการด่านสุดท้ายออก
ยองโฮใช้มือใหญ่กำส่วนสำคัญที่เริ่มมีน้ำปริ่มออกมาตรงปลาย
อุ้งมือใหม่กอบกุมจนสุดความยาว ก่อนจะใช้มือขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ
เรียกเสียงครางอื้ออึงจากผู้โดนกระทำลั่นห้อง
เตนล์รู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงขึ้นที่สูงและตกลงมาอย่างรวดเร็วคล้ายๆกับตอนที่เล่นรถไฟเหาะหรือเวลาลงสะพานด้วยความเร็ว
พยายามกลั้นเสียงร้องน่าอายแต่ก็ยากเหลือเกิน
เขารู้ตัวดีว่าอีกเพียงนิดเดียวก็ใกล้จะถึงฝั่งฝันด้วยฝ่ามือของพี่ยองโฮ
แต่แล้วทุกอย่างกลับหยุดชะงักลง..
“อึ้ก ไม่เอา พี่ยองโฮอย่าแกล้ง”
เตนล์เอ่ยปากขอร้องเพราะอีกฝ่ายกลับหยุดการกระทำทุกอย่าง
และส่งยิ้มที่แสนจะยียวนกลับมา
“ว่าไงครับคนเก่ง
ตกลงน้องเตนล์จะยอมเรียกไหม”
“อึ้ก.. พี่จ๋า
ทำต่อให้น้องเตนล์นะครับ” เตนล์ร้องขอประโยคน่าอายออกไปเสียงอ่อน ต่อให้อายแค่ไหนแต่ความต้องการที่พุ่งสูงกลับมีมากกว่า
ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ต้องการ
ยองโฮก็ยิ้มกริ่ม ก่อนที่จะเริ่มทำการสาวมือขึ้นลงเป็นจังหวะที่รวดเร็วกว่าครั้งแรกโดยใช้หัวแม่มือกดเน้นย้ำที่ส่วนหัว ร่างกายของเตนล์กระตุกก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือ
“จะทำอะไร..อย่า!”
ร้องห้ามเมื่ออีกฝ่ายกของเหลวสีขุ่นในฝ่ามือขึ้นมาก่อนที่จะยกขึ้นมาและใช้ลิ้นเลียโดยไม่รู้สึกรังเกียจ
ทำเอาเจ้าของสิ่งนั้นรู้สึกหน้าร้อนซู่อับอายหนักกว่าเดิม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น