"ไม่นะ คุณจียง คุณกำลังเมา อย่าทำแบบนี้เลย พยายามพูดขอร้อง
แต่เหมือนจะไม่เป็นผลเพราะตอนนี้ มือหนาได้ล้วงเข้ามาในสาบเสื้อ ก่อนจะกระชากทิ้งเมื่อเห็นว่าค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ดมันไม่ทันใจ
ผิวนุ่มลื่นมือทำให้เขาหลงใหล ตอนแรกกะจะแกล้งให้ตกใจเล่นเฉยๆแต่ยิ่งสัมผัส ยิ่งทำให้เขาต้องการมากขึ้น
"อย่า .. ทำ แบบนี้" ซึงริเริ่มหายใจติดขัด
เมื่อมือซนเลื่อนไปสัมผัสกับยอดอกสีหวาน
"อ๊ะ.. หยุดนะ" เสียงประท้วงได้ขาดหายไปเมื่อจียงโน้มตัวลงมาจูบริมฝีปากเล็กนั้น
ไล่จูบจากมุมปาก ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวพันในโพรงปากหวานนั้น ขณะที่ทั้งสองยังแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม
มือของจียงก็เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ สัมผัสได้ถึงส่วนกลางลำตัว ของคนตัวเล็กที่เริ่มแข็งขืน
เพราะอารมณ์ที่เขาเป็นคนปลุก
"จะทำอะไร หยุดเถอะ"ร่างเล็กวอนขอ เมื่อจียงเริ่มถอดกางเกงที่แกะกะออกให้พ้นสายตา
ฝ่ามือหน้าลูบส่วนนั้นผ่านกางเกงชั้นใน เพียงแค่ลูบเบาๆก็ทำให้ซึงริสั่นสะท้านได้
"แน่ใจเหรอว่าต้องการให้หยุด ทั้งที่นายก็ต้องการขนาดนี้"
พูดจบก็ซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาว กลิ่นหอมอ่อนๆของซึงริทำให้เขาคลั่ง ทุกครั้งที่ริมฝีปากและจมูกเฉียดผ่าน
ก็ได้ฝากรอยรักสีกุหลาบไว้ทุกพื้นผิว
"เอาแหละ หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว อย่าหวังว่าฉันจะอ่อนโยนกับนาย"
ซึงริรู้สึกเหมือนตกมาจากที่สูง สัมผัสที่ชวนฝันเมื่อครู่หายไป จากสัมผัสที่อ่อนโยนกลับกลายเป็นรุนแรง
อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายถูกดึงออก จียงแทรกกายเข้าไปทีเดียวจนสุด โดยไม่มีการเตรียมพร้อมก่อน
ทำให้ช่องทางรักเริ่มปริแตกและมีเลือดซึมออกมา
"เจ็บ อย่า ออกไปนะ" ร้องขอด้วยน้ำตานองหน้า รู้สึกเจ็บเหมือนร่างกายจะขาดออกจากกัน
เมื่อคนด้านบน เร่งจังหวะ ไม่หยุดหย่อน ทรมานเหลือเกิน เมื่อไหร่จะจบเสียที
ซึงริเม้มปากจนริมฝีปากเป็นเส้นตรงเพื่อกลั้นไม่ให้เสียงครางน่าอายหลุดออกมา
น้ำตามากมายไหลลงมาเป็นสาย ดูเหมือนคนด้านบนจะไม่สนใจไยดี
"อย่าเกร็งสิ ฉันขยับไม่ถนัด" พูดพร้อมกับมอบจุมพิตให้ร่างเล็ก
เหมือนซึงริจะหลงใหลไปกับจูบนั้น ตอนนี้ร่างกายของซึงริได้ผ่อนคลายลงมากแล้ว จียงผละออกจากริมฝีปาก
ไปยังยอดอกสีหวานริมฝีปากเข้าครอบครองอีกข้างส่วนอีกข้างก็ใช้นิ้วมือบดขยี้ จนยอดอกแข็งเป็นไต
ในขณะที่ส่วนล่างก็ยังขยับเข้าออกไม่ได้หยุดหย่อน ก่อนที่จียงจะถึงจุดสูงสุดของอารมณ์และปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปภายในร่างเล็ก
"อ่า ซึงริ นายนี่มันสุดยอดเลย" จียงพูดอย่างพอใจ
ก่อนจะสังเกตท่าทีของคนตัวเล็กที่ดูแปลกๆไป ดูกระสับกระส่าย
"ออกไปจากตัวผมได้แล้ว ผมจะ ไปเข้าห้องน้ำ"
ได้ยินดังนั้น จียงก็ยิ้มกริ่ม เมื่อพอจะเข้าใจว่าอาการที่ซึงริเป็นอยู่คืออะไร ซึงริ
ยังไม่ได้ปลดปล่อย ที่จะไปเข้าห้องน้ำนี่ จะไปช่วยตัวเองสินะ
"นี่ฉันทำนายค้างเหรอเนี่ย ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกซึงริ
เพียงแค่นายเอ่ยปากฉันก็จะช่วย"
"ไม่มีวัน" ซึงริตอบอย่างถือดี ทำให้จียงโมโหเป็นที่สุด
ก่อนที่ฝ่ามือจะเข้า กุมแกนกายที่ขยายใหญ่เต็มฝ่ามือของซึงริ รูดขึ้นรูดลงเป็นจังหวะ
ก่อนจะหยุดลงกลางคัน
" หยุด ทำไม" ซึงริหอบหายใจถาม อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะถึงฝั่งฝันแต่อยู่ดีๆก็หยุดลงดื้อๆเหมือนแกล้งกัน
"ขอร้องฉันสิ" ซึงริกัดปากอย่างขัดใจ เมื่อเห็นสายตาที่มองมาอย่างผู้ชนะของจียง
ใจคอจะแกล้งเขาให้ทรมานตายไปข้างหนึ่งเลยหรือไง
"ได้โปรดคุณจียง กรุณา ช่วยผมด้วย"
